Vandaag was het 3 weken geleden dat we het huis achter lieten voor 3 weken midden-Italië. Veel tijd was er niet geweest voor een degelijke voorbereiding.
Het nieuwe opzet-ruitje van MRA was me toegestuurd door de invoerder en mijn boezem-Alp-vriend Ad in Etten-Leur had het deskundig als een mecano in elkaar geschroefd en op de motor geplaatst. We hadden ook nog de GPS-houder geïnstalleerd en elektrisch verbonden, de trailwings eraf gegooid en vervangen door nieuwe Anakee 2, de band waar ik al een hele tijd op mijn oude Alp zeer tevreden over was. Overigens waren de Bridgestones niet meer voldoende diep gegroefd om de geplande 5000 km af te malen.
Twee dagen later zou ik vertrekken via Pirmasens en bij Hepco én Becker de draagrack voor koffers laten plaatsen en ze eraan hangen.
Kort na de middag kwam ik bij H&B aan en ik werd er vriendelijk ontvangen door de exportmanager voor Europa. Deskundig werd het hele achterstel van mijn Alp gedemonteerd. De bevestiging van het rack is vernuftig en met 6 quick-bolds kan jet het hele rack afnemen wanneer je met een naakte motor wil rijden. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om er ook een bok laten onder te plaatsen, toch zo handig wanneer je aan de motor wil prutsen of de ketting wil smeren.
In de vooravond stak ik de grens over naar de Elzas, één van mijn geliefde streken omdat ik er door het werk van weleer veel wijnboeren, hoteliers en restaurateurs heb leren kennen. Na een verfijnde maaltijd met enkele glazen, Muscat, Tokay Pinot Gris en wat Riesling zat ik er op tijd in omdat de volgende dag ik een hotel had gereserveerd aan het Lago Maggiore. En ik wilde indien het weer het toeliet toch over de Gotthard-pas rijden, liever dan door die donkere konijnenpijp van 17 km die je bij druk verkeer toch wel wat claustrofobie kan geven.
Met een prachtig zonnetje boven mij en een hartelijke groet van Patrick, mijn hotelier, verliet ik Ottrott en bij één van de eerste rotondes gebeurde "het"
Langzaam draaiend om een kwartslag verder in te slaan, gleed mijn Alp plots onder me uit. Ik voelde het onmiddellijk... olie op de baan. Ik probeerde de val te sturen en gedeeltelijk is dat ook gelukt. Ik kwam niet onder de motor terecht maar bonkte redelijk hard met hoofd en benen tegen de beton. Ik voelde dadelijk dat er niets gebroken was en stond onmiddellijk recht en haalde mijn helm van mijn hoofd. In alle nuchterheid en met de hulp van een paar omstaanders heb ik de motor recht gezet. De benzine liep eruit. Op dat zelfde moment nam ik mijn camera uit mijn nieuwe koffers en filmde kort de plaats waar ik was uit gegleden.
HET FILMPJE http://www.youtube.com/watch?v=M6r7PVw4odsMijn motor had gezien de zeer lage snelheid relatief weinig schade. Het linker kuipdeel was geschaafd, de linker pinker afgebroken en het handvat licht beschadigd.
Mijn knie en enkel deden wat pijn maar ik was gelukkig dat het niet erger was.
Na 43 jaar motorrijden was dit mijn eerste rijdende val... mijn imago was eraan. Ik verhuisde in één klap van de categorie van "zij die nog moeten vallen" naar de reeks van "yep, ik had prijs"
Na 10 minuten kwamen de pompiers met loeiende sirenes aan. Ik zegde dat het niet nodig was me in te pakken want in Frankrijk zijn het niet de ambulances die uitrukken bij ongevallen maar de "blussers". Niets aan te doen, ik werd vakkundig op een brancard gefixeerd, hoofd in een klemmenstelsel zodat ik geen moer meer kon bewegen en meer pijn had van hun systeem dan van de gekneusde ledematen. Dit moest ik 30 minuten volhouden tot ik met loeiende sirènes op de spoedafdeling van het universitair ziekenhuis van Strasbourg afgezet werd. Reclamer hielp niet veel... Fransen zijn mensen van procedures en die zullen strikt gevolgd worden. Het woord "resonsabilité" valt dan steevast 20 maal.
2 uur later verliet ik het ziekenhuis en mijn vriendin die die morgen in Leuven met de wagen vertrokken was, wachtte me op. Eindelijk een echte nurse
Met wat paracetamol tussen mijn tanden en een koppel brufen's, zijn we mijn motor enkele dorpen verder bij de sleepdienst gaan ophalen en 7 uur later stonden we aan het hotel in Locarno. Ik moest me van de motor slepen en had bovendien de malchance dat de gereserveerde kamer op de derde verdieping lag van een overigens mooie villa met zicht op het mooie Lago.
Die eerste week heb ik op pijnstillers gereden, maar soit, eens op de motor gezeten was het allemaal wel dragelijk. Eraf kruipen was minder en stappen ging ook niet. Maar ik heb mijn vakantie niet laten verbrodden. Kilo's ijs hebben op mijn knie en enkel gelegen en tubes zalf heb ik erop gesmeerd en vandaag is nog niet alle pijn weg, maar ik heb wel die 5000 km afgemaald in één van de prachtigste streken van midden-Italië.
Alvast een voorsmaakje van de mooie natuur waar ik (wij) met mijn Alp door gereden ben (zijn).
HET FILMPJE http://www.youtube.com/watch?v=XB-dpj_7hhA&feature=related
