Omdat ik hier nou toch al met het verhaal bezig was, dan toch maar een kort verslagje van de afgelopen week.
Op maandagavond heb ik de motor gepakt en alles klaar gemaakt om dinsdagochtend vroeg te vertrekken. Dat vroeg werd uiteindelijk kwart voor negen, maar dat had nog ruim genoeg moeten zijn. Alleen had ik me even misrekend in de inhoud van mijn tank en het verbruik van de Transalp. Ik had gedacht dat ik het wel naar Calais moest kunnen halen, maar helaas zat ik 30 kilometer van Calais af al op de reservetank. Dus de weg maar af om een pomp te zoeken. Dat kostte even tijd en ineens had ik nog maar 45 minuten voor het vertrek van de ferry en ik zat nog 25 kilometer van Calais af. Flink het gas er op gegooid en twintig minuten voor vertrek reed ik de vertrekbanen op. (Je moet drie kwartier van te voren inchecken. Oeps...) Ik mocht in een keer doorrijden en de motor kwam achterin de ferry te staan. Later bleek dit een geluk, want ik mocht langs de lege kant zo de boot afrijden en reed als eerste Engeland binnen.
In Nederland, België en Frankrijk was het nog redelijk koud, dus ik had de binnenvoering nog in mijn motorjas zitten. In Engeland was die duidelijk niet meer nodig. Het was daar een stuk warmer. Maar ik wilde een beetje opschieten om mijn kaart voor LeWeb nog op te kunnen halen voor 5 uur. Dus gunde ik mezelf geen stop en ben doorgereden naar Londen.
Ik ben netjes opgevoed op de motor. Of, misschien beter gezegd, tijdens je rijles leren ze je niets over het inhalen van auto's bij verkeerslichten. In Londen is het haast gevaarlijk om het niet te doen. Een motorrijder die voorbij kwam rijden toen ik in een rij auto's stond voor een verkeerslicht gebaarde dat ik er tussenuit moest. Dus ben ik hem gaan volgen. Over de busbanen, links en rechts inhalend en zo schoot ik best op. Later begreep ik dat dat daar de normaalste zaak van de wereld is en dat automobilisten ook verwachten dat je dat doet. Hun rempunt ligt dus eigenlijk op jouw voorwiel, dus je moet gewoon zorgen dat je er niet tussen zit. Natuurlijk kneep ik hem wel even toen ik een politie auto inhaalde over de witte streep in het midden van een tweebaans weg. Maar die agenten leken er niet mee te zitten en haalden mij later weer in met hun lichten en sirene aan.
Als je de Nederlandse wegen gewend bent, dan voel je je wel ineens een hooligan. Ik gok dat Koos Spee een hartaanval gehad zou hebben als hij bij mij achterop gezeten had. Maar als de politie niets zegt, dan voel je je ineens bevestigd in je gedrag en de race door Londen was begonnen.
Ik ben dwars door Londen gereden, dus heb ook Regent Street, Picadilly Circus etc gezien. En natuurlijk ben ik even wezen buurten bij de Koningin, maar ze was niet thuis. Ze had een feestje voor het 60 jarig jubileum van haar kroning. (Al wist ik dat niet tot later die avond.)
(Ja, dat huisje op de achtergrond is Buckingham Palace.)
Natuurlijk raakte ik op een gegeven moment toch gewoon de weg kwijt in Londen. Toen heb ik de offline navigatie van mijn Nokia Lumia 920's maar aangezwengeld om me toch op de plaats van mijn bestemming te krijgen. Terwijl ik de navigatie stond in te stellen, kwam er nog iemand naar me toe die me vroeg hoe hij naar St. Paul's moest komen. Toen ik hem vertelde dat ik dat niet wist, omdat ik niet uit Londen kwam, keek hij mij ongelovig aan. Ik gok dat hij dacht dat mensen op motoren alleen in hun eigen stad rondreden.
Uiteindelijk vond ik het adres en heb ik mijn motor achter een stevig hek gezet met een paar flinke sloten er aan vast terwijl ik naar de
LeWeb conferentie ging.
(Genomen tijdens een practice run voordat de conferentie begon.)Het was een goede conferentie en ik was ook wel blij met de spits in de metro op donderdagmiddag...
Vrijdag heb ik me klaargemaakt om naar de zuidkust te gaan rijden. Maar toen ik wilde vertrekken overkwam me het meest stomme dat je op de motor kunt hebben. Om een of andere reden heb ik de kill switch blijkbaar op 'off' gezet toen ik mijn motor op dinsdag parkeerde. En daarna ben ik dat vergeten. Dus wilde de Alp vrijdagmorgen maar neit starten. Ik heb zelfs nog iemand zo gek gekregen om mij aan te duwen. De tweede persoon die duwde zag het ineens. Daarna sloeg de fiets prima aan, al moest ik wel een beetje choken.
Alles geregeld, dus tijd om te gaan. Omdat ik mijn navigatie wilde gebruiken om me over de kleine weggetjes te leiden en ik geen 12V op de motor heb, had ik besloten om mijn weg Londen uit te vinden door de borden te volgen. Fout nummer 1. Het heeft me een goede anderhalf uur gekost om de goede richting te vinden. Het blijkt dat niet alle straten zo goed in mijn hoofd blijven zitten van een kwartiertje Google maps kijken.
Het was wel een leuke rit met aardig wat toevalligheden. Zo kwam ik op een gegeven moment ineens bij Abbey Road uit. Die ging twee kanten uit en ik koos ervoor om rechts te gaan, omdat ik dacht dat dat mijn richting wel was. Zo kwam ik ook langs de Abbey Road studios en de kerk er tegenover, waar ik de dag ervoor net iemand van ontmoet had. Na nog wat afslagen en wegen, kwam ik uit aan de achterkant van een Harley Davidson dealer waar, waarschijnlijk de enige, Harley Davidson motor koerier van Londen een nieuwe band op zijn voorwiel aan het leggen was. Ik ben gestopt om hem te vragen hoe ik het snelste de stad uit kon komen. Hij gaf me een paar duidelijke aanwijzingen en al snel ging het gesprek over motoren, eBay successen en mensen die glimmende motoren rijden, maar niet weten hoe een boutje er uit ziet. Gezellig dus.
Een kwartiertje later was ik weer onderweg en wist ik nu precies waar ik naartoe moest. Hoewel er nog wat onduidelijkheden bij zaten (hoe ziet Chelsea Bridge er uit??) ben ik in een keer goed gereden en haalde ik onderweg door Chelsea nog een lid van een Amerikaans motorforum in. Toeval bestaat niet.
In Bromley beval ik mijn Nokia om mij naar Bexhill on Sea te brengen en om alle grote wegen te mijden. Toen ik de telefoon net had terug gestoken en mijn handschoenen weer had aangedaan, liep er ineens een vos langs. Helaas geen foto dus, maar wel mooi om te zien.
Dat instellen van die kleine weggetjes, dat is wel gelukt. Ik zette de navigatie aan en twee straten verder reed ik Bromley uit en het 'platte' land op. Wat een fantastische weggetjes heb ik voor mijn kiezen gehad. Vaak waren ze niet veel breder dan drie keer mijn stuur en waren het gewoon aan een geregen bochten.
Dit was nog een redelijk brede weg die ook nog twee strepen had. Een kwartiertje later reed ik alleen nog maar wegen zonder strepen en vooral bochten. Zo kwam ik ook op de eerste hairpins uit mijn motor-bestaan en heb me daar heerlijk mee vermaakt. Dan is die Alp toch wel een hele leuke fiets hoor.
Het meest opvallende moment was een verkeersbord dat zei "Schakel hier naar een lage versnelling". Omdat ik een gehoorzame buitenlander ben, deed ik dat natuurlijk direct. Al ging de weg al een hele tijd naar beneden en kon ik het best in een hogere versnelling rijden. Ik had nog niet teruggeschakeld naar 2 of er kwam een blinde bocht naar rechts en de weg werd ineens zo steil als een gemiddelde trap. Wat een uitdaging. Maar de Alp trok me er doorheen en ik voelde me de stuntrijder van de eeuw. Het was een fantastische dag. Ik heb ruim zesenhalf uur op het zadel gezeten voor ik in Bexhill aankwam. En volgens mij kon je mijn smile dwars door mijn helm zien zitten. Maar het was ook goed om de motor te parkeren en op een lekkere stoel op het terras te gaan zitten.
Spot de AlpDie avond had ik een goede avond met vrienden, een pub en folk muziek voordat ik terug ging naar mijn hotel. De volgende morgen ben ik begonnen met een strandwandeling, even zwemmen in het eigen zwembad en een sessie in de sauna voor mijn full English breakfast. Daarna heb ik op de parkeerplaats van mijn hotel de ketting gesmeerd. Dat is nog een hele uitdaging als je niets heb om de motor op te zetten en geen center stand hebt.
Toen onderweg naar Dover. Het leek wel een beetje op Zeeuws-Vlaanderen, omdat je op dat hele stuk geen vierbaans hebt, totdat je de M20 op gaat voor het laatste stukje naar Dover vanaf Folkestone. Mooie ervaring was wel dat de auto's plaats maken, zodat je ze in het midden van de weg in kunt halen. Zo schiet je wel lekker op.
De grootste uitdaging was de wind. Vooral op de M20 woei het enorm. Het gaf het gevoel als de turbulentie in een vliegtuig, maar dan op de motor. Met mijn relatief weinige ervaring heb ik daar toch wel even wat witte knokkel momentjes gehad. Ik vroeg me af of het even erg was op een modernere motor, maar de andere motorrijders die ik zag voeren met P&O, dus we stonden niet in de zelfde rij. (Overigens, mijn tip, kijk eens naar MyFerryLink waar ik de nacht voor vertrek nog een retour overtocht boekte voor €27.) Dus hoewel de douane eerst dacht dat ik deel was van een groepje van drie motorrijders (een Pool, een Luxemburger en ik), heb ik die andere twee mannen niet meer gesproken.
Maar ik was deze keer wel op tijd.
Ik had eigenlijk gehoopt dat de wind in Frankrijk en België minder hard zou waaien, maar niets was minder waar. De hele E40 had iemand de blazer aan laten staan. Ik voel het nog aan mijn nek.
In België kwam ik in mijn eerste file terecht met de motor. Ik heb het een halve minuut aangekeken en ben toen met mijn Engelse ervaring gewoon maar tussen de auto's door gaan rijden. Al snel haakte een Duits stel bij mij aan en voor ik het wist had ik een treintje achter me hangen met een motor of 8 - 10. Dat deed mijn ego natuurlijk goed.
Iedereen bedankte ook toen ze mij inhaalden toen ik een tankstop moest maken. Vreselijk irritant trouwens, dat er aan die kant van België allemaal pompen zijn waar je prepaid moet tanken. Weet ik veel hoeveel er in die tank moet. Ik heb geen benzine meter hoor. Bij de tweede pomp kon ik gelukkig ook met mijn creditcard betalen bij een zuil, dus daar was het probleem sneller opgelost. Toen nog een kilometertje of 4 aan file bij Gent voor ik de R4 op kon. Op dat moment kon ik Zeeland al bijna ruiken.
Om zeven uur zette ik de motor stil bij een huwelijksjubileum van vrienden waar we gezellig hebben gebarbecued. Ik had er 613 kilometer op zitten, maar belangrijker, ik had in drie dagen ongeveer 20 uur op de motor gezeten. Ik kan eerlijk zeggen dat ik er van genoten heb, dat mijn zadel echt te hard is en dat ik veel heb geleerd over druk verkeer, motorrijden, bochtjes etc.
Ik ben nog geen globetrotter, maar mijn eerste reis zit er wel op. Hoera!
Wat heb ik geleerd over mijn baggage? Eigenlijk dat ik toch liever harde koffers wil. De tassen zijn aardig, maar lastig te laden. Dat komt vooral door het kleine gat van de enkele rits aan een keer. Dus wie weet wat ik hierna ga bouwen.
